Nie mogłem manewrować swoją piechotą w kolumnach, ani rozwinąć ich, gdyż nic oni nie umieli, a Roumette (szef batalionu i dowódca 2-giego batalionu) był prawdopodobnie jedynym oficerem, który wiedział coś o manewrowaniu. Zebrałem razem wszystkich oficerów 2-giego batalionu, żeby poinformować ich, że zamierzam rzucić cały batalion naprzód w szyku rozproszonym naprzeciw frontu linii przeciwnika, który zdawał się cierpliwie na nas czekać.

Nakazałem im wytłumaczyć swoim oddziałom, że kiedy żołnierz będzie miał strzelać, powinien posunąć się naprzód o 20 kroków [12,9 m], po czym dostać się pomiędzy jakieś rozpadliny żeby załadować swój muszkiet, strzelić, a następnie znów posunąć się naprzód tym samym sposobem. Zaraz potem, na wystrzał muszkietu, który wyznaczyłem jako sygnał do natarcia, kompanie rozrzuciły się biegiem przed siebie. Ich ogień był ciężki i tyralierzy kontynuowali atak.

Po upływie pół godziny zobaczyłem przez przerwy w dymie, że przeciwnik manewruje plutonami. Kawaleria chciała szarżować, ale przeciwstawiłem się temu. Ruszyłem konne oddziały wraz z czterema kompaniami 3-go batalionu. To poruszenie rozpaliło zuchwałość tyralierów, którzy rzucili się na nieprzyjaciela. Przeciwnik wycofał się.